Onzekerheid - Een mogelijke oorzaak van het Plukken, het Gillen of Fobisch gedrag
De Afrikaanse Grijze papegaaien, in hun natuurlijke habitat, zijn uiterst sociale vogels, die een grote hoeveelheid van hun jeugdleven leren van hun ouders Dit zijn aangeleerde gedragspatronen en omvatten groepsinzicht, partner gedrag, het voeder, weten wie hun roofdieren zijn, en zelfs correct poets gedrag en veel eenvoudige gewoonten, zoals hoe je te gedragen in een groep en hoe te overleven.

Voeg hier aan toe het instinctieve genetische gedrag en samen vormen deze factoren de regels voor de papegaai en zijn enorme capaciteit om in verschillende milieus zich aan te passen. Want velen van hun leven ook als huisdier onder de mensen.

Nu, veronderstel wat gebeurt wanneer men de vogel bij zijn ouders wegneemt op een zeer jonge leeftijd, en dat hij door mensen word grootgebracht. Aangezien de Grijze Roodstaart papegaaien intelligent zijn, spitsen zij zich snel op mensen. In plaats van bij hun ouders leren zij de menselijke manieren, deze zijn anders dan van de wilde papegaaien en hun troepen. Zo leert de vogel dat het voedsel uit een lepel komt en dat het vaak hetzelfde voedsel is als wat de mensen eten. Zij leren het wederzijdse voeren en poetsen uit de hand –mond van een mens, in plaats van de bek van een andere papegaai.

Zij leren dat de familie huisdieren, zoals honden en katten, niet vermeden moeten worden, maar dit zijn roofdieren. Dus uw vogel word achtervolgd en word gekweld. Zij zien hun mensen als hun vrienden en medetroep leden, omdat, zij degenen zijn die hun als baby vogel hun maaltijd en warmte gaven.

Jammer genoeg, heeft deze opvoeding van de vogels met deze menselijke verhouding een nadeel. Onze African Greys of andere papegaaien zijn nog steeds wilde dieren. Één of twee generaties dichterbij is niet genoeg tijd om eeuwen van het genetische gevormde instinct uit te wissen.

Het instinct is de manier om zijn toekomst van zijn bestaan te verzekeren. Bijvoorbeeld, deze papegaaien zijn prooidieren. Zij worden gegeten door roofdieren, die de natuurlijke vijanden van de papegaaien zijn. Omdat zij prooidieren zijn, hebben zij fysieke attributen die hen toestaan te ontsnappen. Dat zijn vleugels en een luide stem om troepleden te waarschuwen. Zij hebben ook instinctieve signalen die hen waarschuwen voor mogelijk gevaar.
Terwijl wij hun geleerd gedrag willen veranderen, kunnen wij niet hun instinctief gedrag en de reacties veranderen. Dit gedrag is vormend in een dier dat vele generaties geacclimatiseerd is.

Wanneer de papegaaien bij een gebeurtenis niet alles kunnen overzien vallen zij op hun instinctieve reacties terug. Wanneer andere papegaaien een vogel uit hun groep opgeven zullen zij ten prooi vallen aan roofdieren Dit hebben ze geleerd. Daarom weten ze wat zij zouden moeten vrezen en wat ze niet moeten te vrezen.

Als een mens fysisch verkeerd tegen een papegaai reageert, is deze onmiddellijk waakzaam en werken de instincten van de papegaai. Mensen zijn dan roofdieren. Als een papegaai wordt verwijderd uit zijn menselijke troep, of naar een andere ruimte word gebracht, kunnen zijn instincten vertellen dat hij is verlaten. In de wildernis, betekent het verlaten worden, dat hij de lunch is van één of ander roofdier. De handopgevoede papegaai weet niet waarom, maar het onzeker gevoel wanneer zijn kooi van de troep “gezin “ weg wordt geplaatst, zorgt ervoor dat hij kan gaan gillen of verentrekken.

Soms gaat de eigenaar van een bvb Grijze roodstaart op reis, verlaat de jonge papegaai en plaatst deze bij een ander familielid. Wanneer de eigenaar terugkomt, geeft dit zenuwachtig gedrag en onzekerheid, wat vaak plukken tot gevolg heeft. Als de troep een wilde grijze roodstaart verlaat, wanneer het niet op een leeftijd is dat het genoeg heeft geleerd is het ten dode opgeschreven. Instinctief, zal een jonge (een minder dan één jarige) vogel alles doen om bij zijn troep te blijven.

Als wij onze zorgvuldig opgevoede vogels verlaten wanneer zij niet aan de nieuwe omgeving gewend zijn nemen wij het risico om hun vertrouwen in ons verliezen De vogel zal denken dat wij hem opnieuw zullen verlaten, hulpeloos en onbekwaam. Om die reden, adviseer ik altijd de mensen de tijd, alvorens zij die langverwachte vakantie nemen, nemen om het jong te laten wennen aan de mensen en de omgeving van zijn tijdelijk huis. Neem een bekende vogel oppasser, alvorens u op reis weggaat. Laat hem vooraf tijd met de nieuwe mensen doorbrengen, terwijl u ook aanwezig bent. Het is een extra inspanning die u verzekerd bij het terugkomen dat uw vogel nog veren heeft.

Uitstekende voorbeeld: Veel phobische vogels die grote pijn hebben ervaren door de handen van een mens. Er zijn dierenartsen die hun handen en handschoen gebruiken bij het trekken van primaire veren, om de beschadigde groei van de veer follikel te helpen. Dat is een traumatische handeling en papegaaien zullen dan handen als gevaar zien. Ik ga niet diep in deze praktijk, maar u kan zich voorstellen welke intense pijn en het ongemak dit veroorzaakt bij papegaaien.

Door die pijn zal hij de mens ook als gevreesd roofdier beschouwen, met inbegrip van de eigenaar. Ik heb veel gesproken met mensen van wie grijze roodstaarten volledig phobisch gedrag bij hen vertoonden, maar zich normaal bij andere mensen gedroegen. Deze vogels weten niet waarom de mens hen zo veel pijn gedaan heeft, en hun genetische en instinctieve gedrag vertelt ze dat ze de mens moeten zien als roofdieren, bedreiging voor het leven van de papegaaien. En dus moeten worden gevreesd.

Phobische papegaaien kan men behandelen, door veel tijd samen met hun eigenaars op de juiste manier door te brengen. Veel tijd te besteden aan de manier van hoe men vogel moet houden en moet omgaan met hun gedrag en instincten en van ze te houden aan hun eigen manier. Geloof me, is het veel gemakkelijker om phobisch gedrag te verhinderen dan het te behandelen nadat het gebeurt.

Wij kunnen veel van de instinctgedreven onzekerheden verhinderen bij onze handopgevoede papegaaien door ons bewust te zijn van het dier en hun gedrag en hun manier van leven en instincten. De papegaaien zijn prooidieren van aard. Dat betekent zij bij gevaar met een vlucht reactie reageren. Met andere woorden, zij zullen zich niet aan hun vijanden confronteren. Probeer om te voorkomen dat uw Grijze roodstaart bang word. Soms is het zo eenvoudig, zoals kennis maken met een nieuw stuk speelgoed of een stuk van meubilair. Laat de vogel met het voorwerp van een afstand vertrouwd raken alvorens het in of dichtbij de kooi te plaatsen. Als u aan huisvernieuwing doet, verplaats de papegaai naar een andere plaats. Zodat harde geluiden niet worden gecombineerd met de angst voor gevaarlijke roofdieren. De vogel combineert dan niet het negatieve aan de kooi. De papegaai ziet gevaar snel als het gevaar voor een prooidier en zal op deze manier reageren. Omdat dit gedrag nog steeds als een wilde vogel, en op een instinctieve reacties is gebaseerd.

Ook als iets u in die situatie bang zou maken, zal het waarschijnlijk uw papegaai ook bang maken. Maak geen plotselinge, snelle handbewegingen rond uw papegaai, vooral niet bij zijn hoofd. Roofdieren komen uit het niets, met bewegingen zo snel als de bliksem om hun prooi te doden. Uw vogel is genetisch geprogrammeerd om plotselinge, snelle bewegingen te vrezen.

Wij zijn trots om onze metgezel de papegaaien te kunnen houden in onze huiselijke omgeving en volières. En om ze naar ons eigen hand te zetten en ze op onze manier te houden als kleine mensen. Zij houden van ons, spreken als ons en eten ons voedsel, nochtans zijn zij heel anderen wezens dan wij.

Aangezien zij onze zorg zijn, is het onze verantwoordelijkheid om hen te begrijpen, niet te proberen om hen te dwingen als ons te worden.

Door Jane Hallander, vertaald Thiely de Moor