Mei 2009 kwam Kareltje de edel bij ons, omdat Rien wel graag een edel wilde. Nou dat was toch wel even heel iets anders dan een ama of een grijsje. Al was het alleen maar vanwege het eten. In het begin vond ik Kareltje een beetje eng, ik kan niet eens uitleggen waarom, maar het was wel zo. Toen kon ik nog niet vermoeden, dat Kareltje mij toch binnen niet al te lange tijd compleet “in zou pakken”.

Vond ik aanvankelijk zijn grote donkere kijkers wat angstaanjagend, nu vind ik ze juist heel aandoenlijk. Karel een echte allemansvriend, heeft mij toch wel uitverkoren als “beste vriendje”. Kareltje bleek gewoon echt hartstikke leuk, stapt heel gemakkelijk op en af bij iedereen, geeft kusjes en ja hoor het gevaar ligt op de loer.

En ik, met toch inmiddels redelijk wat ervaring, trapte er gewoon met open ogen in. Gevolg, Kareltje werd vervelend, ging aandacht eisen en deed dat bij voorkeur door heel zenuwachtig op de boom heen en weer te hollen, zodra ik maar in de buurt was. Maar wat nog vervelender was, waren de luide kreten die Kareltje daarbij slaakte. Hoewel niet zo luid, deed het me heel erg aan het krijsen van Flip de kaketoe denken.

Maar gelukkig had ik het snel door en wist ik heel goed wat ik eraan moest doen. Wat? Gewoon heel snel “back to basic”, het 5-stappen protocol en in no time was Kareltje weer de leuke edelman van kort daarvoor.

Elly (†)