Ik ben Cora, en dat zeg ik ook tegen iedereen die het horen wil. Ik woon nu een aantal  jaar bij Wico en Bianca en bij nog een zootje papegaaien. Eerst waren het alleen Cookie en Amigo, een stel grijsjes, maar al gauw kwam daar ook een groene vogeltje bij, die ze Bono noemen. Later in dat jaar is daar ook nog Coen bijgekomen.

Ja, die spoort niet helemaal want die heeft alle veren van zijn borstkas uitgetrokken, en hij heeft ook geen staart meer. Maar goed, ik mag eigenlijk niets zeggen, want de reden dat ik bij Wico en Bianca kwam wonen was ongeveer dezelfde. Ik woonde eerst bij Jan en zijn vriendin. Maar die kon er op een gegeven moment niet meer tegen dat ik mijn veren ook eruit trok. Hij heeft wel zijn best gedaan hoor, maar ik ben wat ze zeggen een eigenwijze vogel en bleef gewoon doortrekken. Maar goed sinds februari vorig jaar ben ik dus bij Wico en Bianca. Ik moet zeggen dat ik het wel goed heb hoor, ik mag alle dagen de hele dag uit mijn kooi, want die Wico is de hele dag thuis. Toen ik hier kwam wonen voelde ik me niet zo heel goed. Ik had nagenoeg geen veren meer op mijn borstkas en mijn staart had ik ook uitgetrokken. Ik had wel nog een hoop dons, dus koud had ik het niet. Maar ik moet zeggen, ondanks dat die grijze roodstaarten aparte vogels zijn, vond ik het wel gezellig. En ik begon al snel mee te kletsen en te fluiten met die twee.

We zaten met zijn drieën op de speelboom en dat was best gezellig. Ik had het door die twee ook behoorlijk druk, ik moest ze nl. wel in de gaten houden. Voor hetzelfde geld komen ze namelijk in een keer op me af en moest ik zorgen dat ik weg ben. Maar Wico vond het helemaal leuk. Hij maakte ook iedere keer foto's van mij, omdat hij vond dat ik mijn verenkleed zo mooi liet zitten, ik kwam er steeds beter uit te zien zij hij. Nou, volgens mij ben ik altijd mooi geweest, maar goed, als hij gelukkig werd van die veren, dan laat ik ze maar een beetje groeien. Hij ook gelukkig. Ik had het in ieder geval goed naar mijn zin. Op een dag kwamen er mensen op visite die ook vogels meenamen. Ze zette de vogels zo op mijn, nou ja, onze speelboom. Ja, dat gaat zo maar niet, toen heb ik wel even van me laten horen hoor. Ik ben achter die grote groene aangegaan. Ik dacht als ik die nu wegkrijg, dan halen ze die anderen vast ook weg, en ja hoor, gelukt! Het grappige was dat ik het eigenlijk zo leuk vond om achter die andere vogels aan te gaan, dat ik ook achter Cookie en Amigo begon aan te rennen.

Stelletjes bange poeperds, iedere keer als ik eraan kwam, vlogen ze van de boom af. Toen hebben Wico en Bianca maar besloten om mij een eigen speelgelegenheid te geven. Hebben ze gewoon de boom in twee gehakt, opening ertussen dat ik net niet meer over kon springen, en daar zat ik dan! Gelukkig kwam die Amigo af en toe nog best dicht bij zodat we met de snavels nog samen konden spelen, maar dat werd na een tijdje ook minder. Wel jammer, want ondanks dat het rare vogels waren, was het wel gezellig. En toen, in een keer, ging ik me raar voelen in mijn buik. Je weet wel zo'n gevoel dat je denkt dat je buikpijn hebt, maar niet echt, ik werd er gek van! En toen bedacht ik me in een keer, dat toen ik mijn veren eruit trok bij Jan, deed dat eerst een beetje zeer, maar daarna kreeg ik daar een gevoel van dat best lekker was. Dus toen ben ik mijn veren maar weer uit gaan trekken. Er was een voordeel, ik had geen last meer van mijn buikpijn, maar mijn baasjes gingen allemaal raar reageren, omdat ik er dus nu volgens hen niet meer mooi uitzag. Al ben ik het daar niet mee eens hoor, ik val nu gewoon minder op, ben niet meer zo rood, is ook een voordeel.

Toen begonnen wel de roerige tijden. Ik moest iedere keer in een heel klein bakje, waar ik net in kon en het was er donker. En dan moest ik mee met Bianca. We gingen dan naar een andere vrouw, die met een lange zilveren prikding in mijn veren ging prikken en dan kwam er allemaal bloed uit. En toen moest ik nog een keer mee naar dat mens en toen was ze ook allemaal weer aan het voelen en zo. Nou, ik was er helemaal klaar mee. Aan mijn lijf geen polonaise. Ik heb het ze laten weten ook. Ik heb lekker in een dag alle veren die ik op mijn lijf had waar ik bij kon allemaal afgeknipt of uitgetrokken. Lekker puh! Ik geloof dat die Wico daar niet blij van werd, ik werd in een keer ook anders behandeld. Ik mocht douchen met warm water en daarna mocht ik in een handdoek en hij zei iedere keer, kaal kippie. Ook kreeg ik in een keer ander voer. Die Bianca kookte iedere avond een pannetje met vers voer voor mij. Was wel lekker, maar ze snapten geloof ik niet dat het geen effect had. Ik had gewoon buikpijn, en die ging alleen weg als ik veren trok. En toen op een avond kreeg ik in een keer zo'n kramp. Ik dacht dat ik dood ging, en volgens mij dachten zij dat ook, want het was al hartstikke donker en zij gingen allemaal bellen met mensen en hadden het erover dat ik weer in dat donkere bakje moest als het niet snel beter werd. En toen, toen kreeg ik in een keer zo'n kramp en ik dacht dat ik moest poepen. En toen kwam er in een keer een wit ding uit. Gelukkig was de kramp gelijk weg, maar wat moest ik nu met dat witte ronde ding. Die Wico en Bianca vonden het ook raar en kwamen even kijken. Maar toen ze het gezien hadden liepen ze weer weg en lieten mij gewoon zitten. Nou, toen ben ik maar even gaan kijken. Het was wel grappig, want je kon hem heen en weer schoppen met je poten, dus ik heb hem de hele bak laten zien. Maar goed, op een gegeven moment vond ik het ook niet meer leuk, dus toen ben ik maar gaan slapen.

In de weken daarop heb ik nog twee keer zo'n kramp gehad, en zijn er weer van die witte dingen uitgekomen, alleen die vielen van de stok helemaal naar beneden, dus daar kon ik niet meer mee voetballen. Ik geloof dat Bianca het toen helemaal niet meer zag zitten. Ze deed me weer in dat bakje en ik moest weer mee naar die vrouw met dat zilveren prikding. Alleen nu haalde ze geen bloed bij me weg, maar ze stak me wel. Ik mocht wel gelijk weer in mijn bakje. Ze probeerde me nog te aaien, maar toen heb ik haar gauw gepakt. Je kunt me niet ongestraft met zo'n prikding steken. Ben je helemaal gek geworden! Ik moet wel zeggen dat ik me de weken daarna beter ging voelen. Ik had steeds minder last van buikpijn, dus hoefde ook steeds minder veren te trekken om de pijn kwijt te raken. Wico vond dat geloof ik wel prettig, iedere keer voor we gingen douchen, kwam hij met zo'n groot zwart apparaat waar bliksenlichten uitkwamen en dan deed hij weer opgewonden. Ach, je zag dat hij het naar zijn zin had, dus ik vond het prima. Zolang het maar niet te lang duurde, want ik wilde wel douchen en dan gauw gaan eten. 's-Morgens heb ik namelijk altijd best wel trek. Iedereen die op visite kwam deed heel enthousiast tegen mij. Ik vond het natuurlijk geweldig om alle aandacht te krijgen waardoor ik steeds minder behoefte had om veren te trekken, ik had nu tenslotte andere bezigheden, klesten tegen die mensen en aandacht trekken.

Ik kreeg zelfs weer een staart, al is die af en toe wel irritant, hangt in de weg, dus soms trek ik er nog wel stukken vanaf, maar verder laat ik het maar zitten. Ik voel me nu in ieder geval een stuk beter dan een paar maanden geleden. Nu maar hopen dat ik dit niet meer mee hoef te maken, want ik denk dat ik dan van ellende maar weer mijn veren uittrek, dan heb ik tenminste niet zo'n last van die buikpijn. Maar ik ga niet op de zaken vooruitlopen. Ik voelde me kiplekker. Ik mocht lekker vaak bij Wico zitten en zat regelmatig voor het raam naar buiten te kijken en ik kan wel zeggen: "I am the queen of the world"..........

De volgende keer zal ik vertellen over hoe het nu met me gaat, want dit was toen, maar nu.........

Cora