Papegaaien (Psittacidae)

Spechtpapegaaien (Micropsittinae)

Spechtpapegaaien zijn de kleinste leden uit de papegaaien familie. Er zijn zes soorten spechtpapegaaien, allemaal van het geslacht Micropsitta, dat is de enige geslacht in de Micropsittinae stam.

Spechtpapegaaien zijn inheemse soorten in de bossen van Nieuw-Guinea en de nabijgelegen eilanden. Het zijn kleine snel bewegende vogels, meestal groen met lichtere highlights. Ze besteden een groot deel van de tijd klimmend door loof, met behulp van poten en snavel, en zijn stijfstaande staartveren. Met iets meer dan 8cm is de blauwschedel spechtpapegaai de kleinste papegaaien soort.

Spechtpapegaaien behoren ook tot de weinige soorten die nog nooit met succes werden gehouden. Laat staan gefokt in gevangenschap. Alle pogingen om dat te doen hebben geresulteerd in de snelle dood van de vogeltjes. Dit is waarschijnlijk te wijten aan stress en voeding tekortkomingen. Spechtpapegaaien behoren tot de weinige vogels die zich voeden met schimmels en korstmossen, die een belangrijke rol in hun dieet te spelen. Hun precieze dieetbehoeften zijn echter niet bekend.

Nestor Papegaaien (Nestorinae)

Het geslacht Nestor is het enige geslacht van de Nestorinae stam. Samen met de Kakapo in de Strigopinae stam, vormen ze de kleine papegaaien familie Strigopidae. Het geslacht Nestor bevat twee nog levende papegaaiensoorten uit Nieuw-Zeeland:

• de kaka (Nestor meridionalis)
• de kea (Nestor notabilis)

En twee uitgestorven soorten uit Norfolk Island, Australië en Chatham Island, Nieuw-Zeeland.

Alle soorten zijn grote gedrongen vogels met korte vierkante staart. Een kenmerkende eigenschap van het geslacht is hun tong. De oppervlakkige gelijkenis van deze tong met die van lorikeets heeft ertoe geleid dat sommige taxonomen de twee groepen als nauw verwanten zagen, maar DNA-bewijs toont dat niet niet zo is.

Echte Papegaaien (Psittacinae)

Er zijn ongeveer 330 vogelsoorten die behoren tot de echte papegaaien, welke weer behoren tot de Psittacidae familie. Het is een van de twee 'traditionele' families in de biologische orde psittaciformes (papegaaien). De andere familie is de Cacatuidae (kaketoes) wat ook papegaaien zijn, maar niet geclassificeerd als echte papegaaien. Echte papegaaien zijn meer verspreid over de wereld dan kaketoes, met soorten in Amerika, Afrika, Azië, Australië en het oosten van de Stille Oceaan tot aan Polynesië.

De echte papegaai familie wordt vaak beschouwd als twee subfamilies bevatten, is het Psittacinae (typisch papegaaien en bondgenoten) en de Loriinae (lori's en parkieten). Echter, er zijn andere systemen van de indeling en deze twee groepen worden soms toegeschreven volledige gezinssituatie, wordt opgeroepen Psittacidae en Loriidae. Van deze stelling gaan we op deze site uit.

Net als de meeste papegaaien zijn de Psittacinae vooral zaadeters. Er is enige variatie in het dieet van individuele soorten, met vruchten, noten, bladeren en zelfs insecten. Zelf andere dierlijke prooien worden door sommige soorten bij gelegenheid gegeten. De parkieten zijn doorgaans nectar eters. Vele andere papagaaien drinken ook wel eens nectar. De meeste Psittacinae zijn vogels die een monogame realtie aangaan en in holtes nestelen.

Uilpapegaaien (Strigopinae)

De Kakapo (Maori: Kakapo, wat betekent dat 's nachts papegaai), Strigops habroptila (Gray, 1845), ook wel uil papegaai, is een soort van grote, vliegende nachtelijke papegaai die endemisch zijn Nieuw-Zeeland. Het heeft een blotched geel-groen verenkleed, een duidelijke gezicht met vibrissa-achtige veren, een grote grijze snavel, korte poten, grote voeten, en vleugels en een staart van relatief korte lengte. Een combinatie van eigenschappen maakt hem uniek onder zijn soort. - het is 's werelds enige niet vliegende papegaai,

• de zwaarste papegaai,
• nachtelijk,
• herbivore,
• zichtbaar seksueel dimorf in het lichaam van grootte,
• heeft een lage basale stofwisseling en
• geen mannelijke ouderlijke zorg.

Het is ook mogelijk een van de langst-levende van de wereld vogels. De anatomie typeert de tendens van de evolutie van de vogel op eilanden in de oceaan met weinig roofdieren en een overvloed aan voedsel. Een algemeen robuuste lichaamsbouw, met aanwas van thermodynamische efficiëntie ten koste van de vluchtvaardigheden, verlaagde vleugel spieren, een verminderde kiel op het borstbeen.

De Kakapo is kritisch bedreigd. In februari 2010 waren er nog maar 122 levende vogels bekend zijn, waarvan de meeste een naam hebben gekregen. De gemeenschappelijke voorouder van de Kakapo en het geslacht Nestor werd geïsoleerd van de rest papegaaiensoorten toen Nieuw-Zeeland afbrak van Gondwana, ongeveer 82 miljoen jaar geleden. Ongeveer 70 miljoen jaar geleden, week de Kakapo af van het geslacht Nestor. Door de afwezigheid van roofdieren en zoogdieren, verloor hij het vermogen om te vliegen. Door de Polynesische en Europese kolonisatie en de invoering van roofdieren zoals katten, ratten en hermelijnen, was de Kakapo bijna weggevaagd. De pogingen tot instandhouding begon in de jaren 1890, maar ze waren niet erg succesvol tot de uitvoering van het Kakapo herstelplan in de jaren 1980. Vanaf januari 2009, worden overlevende Kakapo´s gehouden op twee roofdier-vrije eilanden, de Codfish en de Anchor eilanden. Hier worden ze nauwlettend gevolgd. Op twee grote Fiordland eilanden, Resolution and Secretary, worden op grote schaal ecologisch herstel werkzaamheden voorbereidt met een eigen ecosysteem, wat een geschikte habitat voor de Kakapo zou ondersteunen.

De instandhouding van de Kakapo heeft de soort bekend gemaakt. Er zijn veel boeken en documentaires geproduceerd de afgelopen jaren, waarin het lot van de Kakapo werd beschreven. Een van de eerste was "Two in the bush" door Gerald Durrell voor de BBC in 1962. Een functionele lange documentaire over de onnatuurlijke geschiedenis van de Kakapo. Hierbij heeft hij twee belangrijke onderscheidingen gewonnen bij de Reel Earth Environmental Film Festival.

Twee van de belangrijkste documentaires, beide gemaakt door NHNZ, zijn Kakapo - Night Parrot (1982) en To Save The Kakapo (1997). Het was ook een van de bedreigde dieren die Douglas Adams en Mark Carwardine uiteen hebben gezet voor de radio-serie en het boek Last Chance. Een bijgewerkte versie van deze serie werd geproduceerd voor de BBC, waarin Stephen Fry en Carwardine opnieuw de dieren opzochten om te zien hoe het er bijna 20 jaar later voorstaat. En in januari 2009,filmden ze de Kakapo op Codfish Island.

De Kakapo was, net als vele andere Nieuw-Zeelandse vogelsoorten, historisch belangrijk voor de Maori. Ze kwamen veel voor in hun traditionele legendes en folklores. Er werd ook op gejaagd door de Maori´s zowel voor hun vlees als voor hun verenkleed, dat werd gebruikt om zeer gewaardeerd kledingstukken van te maken.

bron: Wikipedia